John Stainer (1840-1901)
|
| Door de nacht van strijd en zorgen
schrijdt de stoet der pelgrims voort,
zingend lied'ren van de morgen,
nu het nieuwe licht weer gloort. | | Stralend wenken ons door 't duister
glansen van 't beloofde land.
Angsten wijken voor die luister,
en Gij grijpt de broederhand. | | God is zelf vooraan geschreden.
Hij verlicht, verlost Zijn volk,
baant het pad, dat wij betreden,
en verjaagt de donk're wolk. | | Eén is 't doelwit onzer gangen,
één 't geloof dat nooit versaagt,
één ons vurig heilsverlangen,
één de hoop, die naar God vraagt. | | Eén het lied, dat duizend lippen
heffen als met ene mond,
één de strijd, een de gevaren,
één het doel, in God gegrond. | | Eén is 't uitzicht van verblijden
aan de verre, eeuw'ge kust,
waar d' Almacht'g' ons heen wil leiden,
waar de ziel in vrede rust. | | Voorwaarts dan, o reisgezellen!
Voort! Het kruis zij onze kracht.
Draagt Zijn smaad en laat u stellen
in Zijn dienst. Het moet volbracht! | | Eens komt dan het groot ontwaken,
eens de zege op de dood.
Dan zal God een einde maken
aan ellend' en alle nood. |
|
